The Blue Clay Nieuwjaarsdrink SR&BC Stekene (06-01-2023) reporter Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: SR&BC Stekene © Rootsville 2023

It’s that time of the year…de Nieuwjaars recepties ! Na gisteren een fijne avond te hebben beleefd in Gent met Monsieur Fernand, trok ik vandaag naar de Stekense Rhythm & Blues Club voor hun jaarlijke receptie om het nieuwe jaar in te zetten.
Naar goede gewoonte is deze altijd muzikaal omlijst, en vandaag was dat met The Blue Clay, zowat de huisband van de club.

Ondertussen is deze band geen onbekende maar, maar voor wie de laatste jaren ergens in het Amazonewoud of op Patagonië heeft verbleven toch een kleine voorstelling.

Deze band weet mij steeds te bekoren met hun aanstekelijke muziek en weet op een donkere dag altijd weer de zon doet schijnen met hun mix van blues, tex-mex, bluegrass en zydeco. Hun muziek werkt aanstekelijk en er bestaat geen vaccin voor, dus laat het maar op je afkomen, it’s good for the soul ! De band bestaat nog steeds uit muzikale duizendpoot Wouter Verhels( (zang, gitaar, accordeon, harp), Ilse Van Dooren (zang en percussie), Peter  “Repete” van Merode ( zang en contrabas), Geert De Block (drums) en Wilmar Kleevers (drummer van The Black Daniels) als vervangen van Jan op de toetsen.

Zoals te verwachten was, zat Willy’s Place lekker vol voor de eerste muzikale avond van het jaar en zoals gisteren in de Missy Sippy, steeg hier ook de temperatuur naar ongekende hoogten. Gelukkige stond de drank koud en werd er geregeld met een broodje rondgegaan wat de innerlijke mens versterkte.

De aanwezigen hadden er meer dan zin in en de band al zeker, want er werd aan topsnelheid van start gegaan met ‘Boppin The Blues’ en ‘Change My Way Of Living’. Wouter had er duidelijk zin in zo te zien want hij trok de gashendel nog wat meer open met ‘Coming Home’ en ‘Mercury Blues’. Ondertussen liep Nightingale van de ene kant van het podium naar de andere en gaf de rest van de band serieus van jetje. Weinig rustpunten in dit optreden die , zo bleek later, zou afgewerkt worden zonder pauze…jawaddedadde…

Het eerste rustpunt kwam er met ‘Guilty’ van Randy Newman, een prachtige song waar de “nachtegaal-stem” van Ilse Van Dooren volledig tot zijn recht komt….kiekenboelen…

De sneltrein denderde ondertussen verder, want het tempo werd alweer de hoogte ingejaagd met ‘Mystery Man’ , ‘Love Makes Me Blind’, eentje voor Johnny Roscoe en Chuck Berry’s ‘ ‘30 Days’. Wouter ramde op de snaren van zijn gitaar en is één van de weinigen die ik ken, die een akoestische gitaar elektrisch kan laten klinken. Ook de rest van de band liet zich niet onbetuigd en de Hammond spelende drummer mocht geregeld zijn vingers laten zweven over de “88’s” terwijl gouwe ouwe Geert De Block op zijn gemak verder roffelde en “Repete” de snaren van zijn upright bass bijna aan flarden trok. Het niveau bleef hoogstaand en iedereen amuseerde zich te pletter, de band op de eerste plaats.

Volgden: ‘Sugar Mama’ en John Lee’s ‘I’m In The Mood’, gevolgd door een mix van ‘Statesboro Blues ‘ en ‘Shake Your Moneymaker’. Het zweet droop van Wouters gezicht en stond bijwijlen waarschijnlijk ook in zijn schoenen. Maar de man gaf niet op en bleef de gashendel opentrekken. Uiteidelijk moest hij toch iets minderen want het einde kwam in zicht en dat kregen we met ‘Funeral Wreath’ en het duchtig meegebrulde ‘Rock This House en ‘7 Night To Rock’….ja mannekes, dat kon tellen.

Uiteindelijk werd er afscheid genomen van het dankbare publiek, echter niet zonder ons huiswaarts te sturen met een paar bissers waaronder ‘Down Here Below’. Astemblieft !!!

Dit was een receptie om in te kaderen. Energie ten over en iedereen meer dan tevreden, het enige wat nog kan gezegd worden is ‘Happy new Year Folks’ !!!!

Marcel

x